Στη γλώσσα κάθε λαού, βρίσκεται αποτυπωμένη όλη του η ιστορία

Σκεφτόμουνα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, πόσοι δάσκαλοι και καθηγητές μιλούν στα παιδιά μας για την αξία της γλώσσα μας;

Πόσοι τους είπαν ότι είναι το μεγαλύτερο εν ζωή πολιτιστικό μας μνημείο που συνεχώς παραμελούμε;

Πόσοι, ότι ο “Γκαρντιαν” (αγγλική εφημερίδα), έγραφε προ ημερών ότι  ‘Οι Έλληνες είχαν μία λέξη για όλα, μέχρι που η γλώσσα τους κατακλύστηκε από αγγλικούς όρους”.

Πόσοι, ότι είναι το στοιχείο που μας προσδιορίζει και μας συνέχει.

Πόσοι, ότι πολιτισμός είναι και η γλώσσα μας.

Πόσοι, ότι η Ελευθερία και γλώσσα είναι έννοιες αλληλένδετες. “Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα” Δ. Σολωμός.

Πόσοι, ότι πάνω στη γλώσσα κάθε λαού, βρίσκεται αποτυπωμένη όλη του η ιστορία.

Πόσοι, ότι η Ελλάδα υπάρχει γιατί μιλά ελληνικά κι ότι για να διαφυλάξουμε αυτό που είμαστε, είναι απαραίτητο να διαφυλάξουμε τη γλώσσα μας.

Πόσοι, ότι κάθε γλώσσα αποτελεί μια διαφορετική ανάλυση της πραγματικότητας, γεγονός που το διετύπωσε επιγραμματικά ο Αριστοτέλης.

Πόσοι, ότι σύμφωνα με ανακοίνωση της Ουνέσκο στα τέλη του 21ου αιώνα, 50 έως 80% των ομιλουμένων σήμερα γλωσσών, θα εξαφανιστούν σε βάρος των ισχυρών.

Πόσοι, ότι η γλώσσα μας  αποτελεί έναν από τους κύριους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται ο δυτικός πολιτισμός.

Πόσοι ότι από τα Ελληνικά αντλούν λέξεις άλλες γλώσσες για να εμπλουτίσουν την επιστημονική ορολογία τους και γενικότερα το λεξιλόγιό τους

Πόσοι ότι η τάση επικράτησης της αγγλικής (όπως τώρα με τον κορωνοϊό πχ κλικ αγουέι – παράδοση στο κατάστημα), οδηγεί τη γλώσσα σε παραίτηση δημιουργίας νέων όρων και  λέξεων.  Κι ότι η τάση επιβολής ενός είδους μονοπωλίου της αγγλικής, δεν είναι άμοιρη πολιτικών αποφάσεων και συμφερόντων.

Πόσοι διδάσκουν και αναλύουν το ποίημα του Καβάφη “Ποσειδωνιάτες”, ώστε να ευαισθητοποιούν τα παιδιά στη γλώσσα μας. Οι Ποσειδωνιάτες ήσαν Έλληνες άποικοι στην Ιταλία, που όπως  μαρτυρεί ο Αθήναιος, έπαυσαν να μιλούν ελληνικά.

Ποσειδωνιάται

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται

εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι

με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.

Το μόνο που τους έμεινε προγονικό

ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,

με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.

Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος τής γιορτής

τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,

και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,

που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.

Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.

Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες-

Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·

και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,

να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά

βγαλμένοι –ω συμφορά!– απ’ τον Ελληνισμό.

 

Σκέψεις και απόψεις που βοήθησαν να συντάξω τα παραπάνω, ήταν από τους :

Χρήστο Κλαίρη ομότιμο καθηγητής Γενικής Γλωσσολογίας στη Σορβόννη.

Άρης Βαφιάς – MA RCSSD

Καθ. Αγωγής Προφ. Λόγου & Φωνής

Γ. Μπαμπινιώτης

 

Σπ.Καβακόπουλος

Διαβάστε την έντυπη έκδοση της Φιλα-ηδόνα