Ο Κώστας Μπίγαλης του θεάτρου

Πολυπράγμων ο συμπολίτης μας Κώστας Μπίγαλης, επιχειρεί με επιτυχία και στο θέατρο, γράφοντας και παίζοντας ταυτόχρονα, στο έργο “Πέντε” που παρουσιάζεται στο θέατρο “Αλκμήνη” από 21/2 έως 26/4.

Τι κοινό έχουν ένας εργολάβος κηδειών, μια κλεπτομανής με σύνδρομο εγκατάλειψης και άλλοι περίεργοι τύποι; Φλερτάρουν, συγκρούονται και γίνονται μέρος ενός πειράματος. Πέντε άνθρωποι, ταλαιπωρημένοι από φοβίες και εμμονές συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν το πρόβλημα τους και αποφασίζουν να αναζητήσουν την βοήθεια ψυχολόγου. Τυχαία και χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους, απευθύνονται όλοι στην ίδια ιδιωτική νευρολογική κλινική Κονταράτου.

Μαύρη κωμωδία του Κώστα Μπίγαλη
Διαρκεια : 105 ‘
Σκηνοθεσία: Γ. Βάλαρης
Ερμηνεύουν: Βύρων Κολάσης, Κώστας Μπίγαλης, Έλενα Τυρέα, Ίρις Πανταζάρα, Δάφνη Ατία
Μουσική: Κ. Μπίγαλης.
Σκηνικά: Άγγελος Αρμένης
Κοστούμια: Νίκη Μπίγαλη

.
.

Αφιέρωμα στο Πρώτο Θέμα

Ο Κώστας Μπίγαλης, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής και συγγραφέας θεατρικών έργων θα πρωταγωνιστήσει στην μουσική παράσταση «Πέντε» στο θέατρο Αλκμήνη και μιλάει στο protothema.gr για τη νέα πρόκληση που ετοιμάζεται να ζήσει στο θεατρικό σανίδι.
Tο «Πέντε» είναι μια μαύρη κωμωδία μυστήριου που έχει γράψει ο ίδιος και ανεβαίνει από τις 21 Φεβρουαρίου. Όπως αναφέρει, «Αφορμή για την παράσταση ήταν η τυχαία συνάντηση μου με τον γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη Βύρωνα Κολάση, με τον όποιο γνωριζόμαστε πολλά χρονιά, από τότε που ήμασταν μαζί στον στρατό. Όταν διάβασε το έργο μου, του άρεσε πολύ και μου πρότεινε να συνεργαστούμε.

Το έργο είχε ανέβει ξανά με επιτυχία τον Νοέμβριο του 2014 στο Θέατρο “Χυτήριο”, αλλά τώρα παρουσιάζεται σε μια πλήρη έκδοση, με τη προσθήκη κάποιων μουσικοθεατρικών στοιχείων και φυσικά με καινούργια σκηνοθετική ματιά από τον Βύρωνα που παίζει και έναν από τους δυο ανδρικούς ρόλους. Εγώ κρατώ τον δεύτερο ανδρικό ρολό και επίσης υπάρχουν και τρεις γυναικείοι που επωμίζονται η Έλενα Τυρέα, η Ίρις Πανταζάρα και Δάφνη Ατία».

Τα πρόσωπα του έργου είναι πέντε άνθρωποι, ταλαιπωρημένοι από φοβίες και εμμονές, που έχουν προκύψει από κάποια γεγονότα της ζωής τους. Σε όλους δε έχει υπάρξει ένα καθοριστικό επεισόδιο, μια θρυαλλίδα, που τους έφτασε στα όρια τους και συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν το πρόβλημα, αποφασίζουν να αναζητήσουν την βοήθεια ψυχολόγου. Τυχαία και χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους, απευθύνονται όλοι στην ίδια ιδιωτική νευρολογική κλινική.

Η μουσική για τον κ. Μπίγαλη είναι ένα ενδιαφέρον ταξίδι γεμάτο χαρές, λύπες, απογοητεύσεις. Η δεκαετία του ‘90 ήταν πραγματικά μια μαγική δεκαετία για αυτόν, ειδικά μέχρι το ’95, ο κόσμος τον αγκάλιασε με πρωτόγνωρη αγάπη και αναγνώριση. Μετά το τέλος της δεκαετίας του 90’, λόγω της πειρατείας, η ελληνική δισκογραφία ισοπεδώθηκε και τα προβλήματα ξεκίνησαν για τη μουσική βιομηχανία.

.
.
«Όταν η μουσική βιομηχανία καταστράφηκε, έπεσαν κατακόρυφα τα εισοδήματά μου από τα πνευματικά δικαιώματα. Να καταλάβεις πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια που δεν έκανα τίποτα στην ελληνική πραγματικότητα. Σε αυτό το διάστημα, από το 2007 έως και σήμερα, ασχολούμαι με τη σύγχρονη country μουσική σαν συνθέτης, με ενδιαφέρει αυτή η μουσική και καλλιτεχνικά και έχει και μια καλή οικονομική πλευρά, έχει αντίκρισμα, δεν είναι όπως εδώ, να καθίσω να κάνω έναν δίσκο, μετά να ανέβει στο YouTube και να κάνουνε like.

“Αυτό είναι ένας τρομακτικός κόπος για μένα, ψυχικός και σωματικός, είναι πάρα πολύ δύσκολο να το κάνω αυτό τώρα χωρίς να έχω έστω και μια στοιχειώδη ανταποδοτικότητα».

Τα τρία τελευταία χρόνια απασχολείται με θεατρικές παραστάσεις, έχει παίξει σε διάφορα έργα, σε μουσικό θέατρο το οποίο έχει σπουδάσει τη δεκαετία του 80’ στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Θεοδοσιάδη. «Αυτή η θεατρική μου δραστηριότητα δεν ήταν μπροστά ποτέ γιατί ήταν πολύ ισχυρότερη, όπως εξελίχθηκε, η μουσική μου πλευρά και σκέπαζε την θεατρική.

Στο θέατρο συναντάς τους πιο εγωκεντρικούς και εγωπαθείς ανθρώπους που μπορεί να γνωρίσεις στη ζωή σου, εάν ταιριάξουν οι άνθρωποι και πραγματικά αντιληφθούν αυτή την έννοια της πραγματικότητας, η οποία είναι απαραίτητη στο θέατρο, σε οποιαδήποτε δουλειά, αλλά ειδικά στο θέατρο, αυτό είναι η κατεξοχήν παράμετρος της ομαδικότητας, όταν τηρείται, υπάρχει αποτέλεσμα, διαφορετικά ο καθένας τραβάει τον δρόμο του», προσθέτει.